Autor: Marta Szurlej
Kiedyś powszechna w całej Europie, dziś – na skraju wymarcia. Zniknęła już praktycznie z całego swojeo obszaru występowania. Największa stabilna populacja licząca około 1500 osobników utrzymuje się dziś w Rumunii (delta Dunaju). Istnieje też kilka niewielkich, izolowanych populacji we Francji, Hiszpanii i Ukrainie. Tym smutnym wstępem rozpoczynamy cykl wpisów o norce europejskiej (Mustela lutreola).
Tryb życia
Gatunek ten jest ściśle związany ze środowiskiem wodnym. Bytuje głównie w sąsiedztwie wód płynących – rzek i potoków. Poza okresem godowym norka europejska prowadzi samotny tryb życia. Szczyt aktywności przypada na porę zmierzcu, oraz noc. Dzień spędza w ukryciu, najczęściej w norach.
Wygląd
Norkę europejską charakteryzuje wysmukła sylwetka, typowa dla łasicowatych. Budowa ciała: krótkie kończyny, wydłużony tułów, ogon o długości niewiele mniejszej od połowy ciała, tułów wydłuzony, głowa lekko spłaszczona z kttkimi i szerokimi uszami. Długość ciała bez ogona wynosi od 32 do 43 cm. Ton ubarwienia zmienny -od jasnokasztanowego, do brązowego. Ogon i kończyny są wybarwione ciemniej. Charakterystyczna biała plama na końcu pyszczka obejmuje wargę dolną i górną i zachodzi niżej, na podbródek. Dodatkowo biała plama może wystęować także na piersiach, a ogólny kształt plam jest bardzo zmienny.
Identyfikacja
Obserwacje i identyfikacje w terenie nie jest łatwe. Gatunek ten jest niezwykle podobny do wizona amerykańskiego – szeroko rozpowszechnionego inwazyjnego krewniaka norki europejskiej – oraz tchórza, z którym to z kolei norka może się krzyżować.
Wizony amerykańskie są nieco więszę i zazwyczaj ciemniej ubarwione (lub czasem nawet czarne). Plama na pysku zazwyczaj nie obejmuje górnej wargi. Tchórze z kolei nie mają białawych plam obejmujących część twarzową.
Niezwykle trudne jest rozpoznawanie norki europejskiej po tropach. Ślady tych 3 zwierząt są zbyt podobne do siebie, aby stanowiły podstawe do identyfikacji gatunku.
Czujny jak norka
Norki mają świetnie rozwinięte zmysły słuchu i węchu. Gdy norka czuje się zagrożona, daje znać o tym głośnym „furczeniem”, a gdy to nie wystarcza, a zagrożenie się wzmaga – wyrzuca silnie woniejącą wydzielinę gruczolów przyodbytowych (podobnie, jak tchórz). Spłoszone norki w miare możliwości uciekają do wody, nurkując jednym, gwałtownym nurem (przez to zachowanie norki były dawniej nazwane „nurkami”). Drapieznikami polującymi na norki moga być większe ssaki drapieżne np. wilki, lub duże ptaki drapiezne, np. sowy.